توانایی های خدا

گذشته حتّی برای خدا بی معناست! حتّی خدا نیز از مداوای آن چه گذشت نا توانا هستند! «خود» تان را گول نزنید. معنا ها را یاد بگیرید. معنا ها بلد نبودند و نشدند و نیستند و با آن سرِ مان را گول مالیدند تا بتوانند خود شان را سَروَر جلوه دهند و ما را گاو و خر

 

گذشته برای خدا یعنی: جام هر لحظه را در همان لحظه در دستانِ توانِ هر آدم به صورت یک سان پر کردند، دسته ای سپاس گزاردند پیشاپیش به بسم الله و نوشیدند و با آن کوشیدند و جذب کردند و افزودند و سرشار از سودند به الحمدُ لله و بسیاری هِی فقط نق زدند و دست این و آن را نگریستند و گفتند که آن ثروت مندان مگر کیستند که دارند و جام شان را از سر نادانایی و نادانی و خصومت و غرور و بی شعوری و تنبلی ـ خصوصاً ـ شکستند و خدا دستور دادند درِ هر امکانی را روی لحظه ای که گذشت یا شکست برای «ابد» بستند

 

گذشته همین لحظه است که کسی از آن بهره گرفت و آن را سرمایه نمود و کوشید و بر آن افزود یا آن را شکست و با شکسته های آن خود و اطرافیان را درید و مدام نق سپس زد و فریاد کشید و گریید. گذشته اما باز هم با تمام این حرف ها چراغی است بس درخشان برای کسی که اهل عبرت باشد و قصد عبور به دنیای نو و با عظمت از دست رفته ی خود کُنَد و زندگی بَد بنهد

 

همین الآن، همین حالا، گذشته یِ فرداست. باز هم می خواهید فردا بگویید مرگ بر چه کس ها که مقصّر بودند و شما این جا هستید!!!!!!!!!!!!!!!!!؟ پس اگر می خواهید به گذشته ها برسید از حالا فردا و «فردا» ی تان را از این شکل کنونی به در آرید و  به همان شکل و گونه که خواهان آن اید بنیان بنهید (در ارزش ها ـ تا ارزش ها را نشناسید نمی توانید بفهمید چه می خواهید یا چه باید بخواهید)

 

ضمناً: شما با جهنّم و بهشت چه کار دارید؟ جهنّم و بهشت آدم ها همین جاست، همین حالاست: مستأجرید؟ در جهنّم هستید! ویلا ندارید؟ در جهنّم هستید! اتومبیل ندارید (اتومبیل شما از نوع نُهصد میلیون ریالی است؟) یا اتومبیل شما ضدّ درد و شکنجه و عذاب و ترس و انفجار و تهدید و تحدید و امثالهم و غیرهم نیست؟ خُب شما در جهنّم هستید؟ در کشوری زندگی می کنید که کُلّاً فقیر است و هیچ از منابع زیر و رو و بالا و پایین و آب و هوا و خاک و جنگل و دریا و خلیج و آسمان و زمین و برق و غیرهم محروم است، یا شما کُلّاً از همه ی آن ها محروم هستید؟ در جهنّم هستید! پول ندارید و هشت تان گرو نُهِ شماست و در نهایت ذلّت زندگی می کنید و مدام بده کار و شرمنده و درمانده و بد بخت و بی چاره و ضعیف و نحیف و خوار و بی مقدار و افسرده و خسته و بی و نا امید و دل شکسته و سر افکنده و گم شده ... هستید و گدای اید و مقروض هستید و غرق در نگرانیِ پرداخت قسط ها و شارژ و مالیات و عوارض و نوسازی و کهنه فروشی و انواع قبض ها و غیرهم هستید؟ در جهنّم هستید! زیرا از نعمت های خدا خوب استفاده نکردید و ثروت مند نشدید و خانه ی بزرگ و یک طبقه و ویلایی در قلب پایتخت و ویلاهای متعدّد در شهرک های ثروت مند نشین اطراف پایتخت و شمال و جنوب و شرق و غربِ کشور و کشورهای درجه ی یک دنیا نخریدید و برای فرزندان تان نیز هر کدام جدا جدا خانه های فراخ و مرفّه بنا ننهایده اید و مرفّهین را که بندگان عاقل خدا بودند بی درد شماردید؟ شما در جهنّم هستید و حالا درد بکشید تا بمیرید

 

می خواست آن روز هایی که داشتند به یاری شما می گرفتند و می بریدند و تقسیم می کردند و می خوردند شما هم میان شان بُر می خوردید و می بُردید و می خوردید و می اندوزیدید و می افزودید مثل آن ها. یا اگر آن کاره ـ بدکاره ـ نبودید خُب راهِ الهیِ کار و کوشش سالم و کسب ثروت انبوه چون کوه و ثروت اندوزی و تُو و بیرون دوزی و افزایش لحظه به لحظه ی آن که بسته نبود که!!!!!!!!!!!!!، خُب چرا نشستید که بیایند و در منزل تان را بکوبند و بفشارند و بزنند و بشکنند و حقّ و حقوق تان از صفر تا صدِ آن را از ترس خدا و قیامت و «حساب»«کتاب» و جهنّم و آتش جاویدان و چرک و خونآبه چشاندن به آن ها هرگاه تشنه شوند را تقدیم تان کنند و بر نخاستید و خودتان حقوق تان را به دست و خانه تان نیاوردید؟

 

چرا هِی گناه را گردن کلاه بردار و کلاه گذار و فریب کار و دوز باز و دغل و ذغل ساز و دروغ و ذروغ و زروق و زروغ و ظروغ ظروق و ضروق و ضروغ گو و این و آن و زمین و زمان می اندازید؟ هان؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!

 

خُب چرا گذاشتید کلاه تان را بردارند؟ چرا گذاشتید کلاه سرِتان بگذارند؟ چرا فریب خوردید؟ می گویید نا توان بودید؟ چرا خُب نرفتید مثل هزاران هزاران هزاران که تا به ایشان گفتند: مغز ها اگر می خواهند بروند و فرار بکنند راه باز است و جاده دراز و بروند به دَرَکِ اسفل سافلین ... رفتند و علیرغم خیال اینان که بیرون شان کردند آن ها نه تنها گور شان را گم نکردند بلکه به جای گور به نور رسیدند در هر دو جهان شان ...، شما هم نرفتید؟، هان؟ چرا نرفتید؟ از قرآن دلیل می خواهید؟ می خواهید بدانید روز قیامت چه بلایی بر سر تان می آید؟ «گوش» دهید:

 

إِنَّ الَّذِینَ تَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِکَةُ ظَالِمِی أَنفُسِهِمْ قَالُوا فِیمَ کُنتُمْ ۖ قَالُوا کُنَّا مُسْتَضْعَفِینَ فِی الْأَرْضِ ۚ قَالُوا أَلَمْ تَکُنْ أَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةً فَتُهَاجِرُوا فِیهَا ۚ فَأُولَٰئِکَ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ ۖ وَسَاءَتْ مَصِیرًا [٤:٩٧]

به کسانى که فرشتگان جان آنها را در حالی که ستم گر نسبت به خود بوده اند مى‌ گیرند، گفتند: تا حالا چه کار می کردید؟ آن هایی که داشت اند جان شان را تسلیم می کردند گفتند: ما در زمین نا توانا نگاه داشته شدیم [فرشتگان‌] گفتند: مگر زمین خدا برای جا به جایی شما گسترده نشده بود که از آن جا دور بشوید؟ پس آن ها پناه شان داغ گاه است و بد گردنده ای است

 

هرکه هر چه را می پذیرد یعنی لیاقت خود را آن می بیند. غیر از این است؟ اگر غیر از این است بزنید در گوش خود تان تا بیدار شوید و حقیقت را ببینید

 

خیلی بد است کسی گناه ندانسته کاری و ... خودش را گردن این و آن بیندازد. گذشته همین حالای ما برای فرداهای ماست. نا راحت ایم از گذشته مان؟: بسم الله: شروع کنیم به تصحیح آن

 

کم خوانده ایم بیش بخوانیم. ثروت نداریم؟ جذب کنیم و کسب کنیم و بیفزاییم و بیندوزیم. نداریم نداریم نداریم نداریم؟ بخریم بخریم بخریم بخریم. چه گونه؟ روش های آن ها را بیاموزیم. کجا؟ همین جا! در کارگاه هایِ آگاهیگاه. کجا از آگاهیگاه بهتر؟

 

مهم اما ابتدا این است که اولویت بگشاییم به این که ابتدا پی چه هستیم ما؟ کتاب قله را که خوانده بودید نخستین گام اش این بود که در کلاسور تان ابتدا برگه ی «چه می خواهم» ها را اجرا کنید. یاد تان هست؟

 

کارگاه «ارزش» ها ما را یاری می دهند تا تصمیمِ بِه تر را بیابیم و آن را در اولویّت بگذاریم. پس ابتدا کارگاه «ارزش» ها را شرکت کنیم

 

سپس باید گنج هایی که ما را به آرام و قرار می رسانند را بشناس ایم و از «آن» ها استفاده ببریم

 

بعد باید آیین های رسیدن به اهداف را بیاموزیم (هشت آیین ناب که خواب از سرمان می پَرانَند و قطعیّتِ رسیدن به هدف را تا نزدیک به صد در صد بالا می برند)

 

آن گاه بپردازیم به روش های جمع و جذب و کسب و افزایش ثروت و دیگر نیاز های آموزشی مان مثل آداب ها، باید ها نباید ها و غیرهم

 

ولی بخواهیم از فردا شروع کنیم پس دوباره مآآآآی ایم و همین که همین ایم و دست به کَمَر گرفته روی زمین ایم و آوَخ و وآآآی و چرا آخِر و اگر و اما و کاش و ولی و انگار و شاید و حیف و چرا ... ترانه های وردِ زبان اَلکَن مان ... چه گفته اید با «خود» تان؟، هان؟

 

رهایی در «بند» و «بند»ی که نتوان کند

اگر «زن» بودن نمی دانید و نمی توانید یا نمی خواهید و دوست ندارید «زن» باشید و «مرد»ی بلد نیستید و «مرد» نیستید، شما را به جان مادر و پدر تان اگر عزیز ترینان شما هستند شوهر نکنید و زن نسِتانید! شما را به خدا! به دین تان! به پیامبران! به امامان! به هر کس که ایمان به او دارید ...!!، از ازدواج های بی شعورانه دست بردارید

شما برای خریدن یک پنیر، یک کره، رفتن به یک رستوران، رفتن به یک ساندویچی از ده نفر شکمو و رستوران گَرد و ساندویچ خور حرفه ای سؤال ها می پرسید.

برای خریدن یک اتومبیل، هزار پرسش و کوشش می کنید، هزینه ها می کنید رانندگی می آموزید، هزینه ها می کنید و گواهی نامه ی رانندگی می گیرید، هزینه ها می کنید و تحقیقات می کنید و بهای گران بابت خریدن بِه ترین اتومبیلی که خیال کنید برای تان بهترین یاور است می پردازید (مثلاً نُهصد میلیارد واحد پول تان را برای خریدَنِ بِه ترین اتومبیل جهان، پراید) ...

برای دانش گاه رفتن همین طور: هزینه ها می کنید کلاس ها می روید ساعاتی بسیار از شب و روز های تان را صرف خواندن می کنید از گردش و تفریح تان می زنید کنکور شرکت می کنید انتظار ها می کشید تا به دانش گاه وارد شوید و بسیاری دیگر کارهای تان مملو از کوشش و هزینه است اما زن که می خواهید و شوهر که بطلبید کور می شوید؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! کر می شوید؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ ببخشید ها!: ...َر می شوید، چرا؟!!!!!!!!!!!!!!!!!!! زیرا این به اندازه ی آن ها برای تان ارزش ندارد و نزد تان مهم نیست که! به دَرَک هر چه شد شد. مهم نیست که!

شما کجای کارِ تان لنگ می زند که این گونه بی فکر شده اید. و بدتر از آن؟ هان؟ به قول ساده لوح ها اقلّ کم یک نفر مثل خودِتان پیدا می کردید، پیدا کنید. (کاش بپرسید من از کجا بدانم که خودم چه طوری هستم که یکی مثل خودم را پیدا کنم؟)

چه تان شده است که فریب یک عدّه انسان های نادان و فریب کار را می خورید که می خواهند تعداد تان را بیفزایند تا در آینده در میادین جنگ آدم داشته باشند؟

حواس تان کجاست؟!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! کدام بار یک گام به نفع شما برداشته شده است که به نفع فرزندان تان برداشته شود؟

و تازه شما که خودتان هنوز روز را به شب و شب را به روز در نهایت عشق و ایمان و شوق و امید نمی آورید چه گونه می توانید ادّعا کنید که تربیت کودک می دانید و وقت برای او یا آن ها می گذارید؟

شما چند ساعت در روز صرف تربیت خود می کنید که بپرسم چند ساعت برای تربیت فرزند یا فرزندان تان وقت خواهید گذاشت یا می گذارید؟!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

چند تا کتاب راجع به تربیت و آداب زندگی خوانده اید؟ اصلاً چند تا کتاب در ارتباط با تربیت کاربردی و خصوصاً آداب می شناسید که نوشته شده باشد حتّی؟ ها!؟

پس شما را به جان همان بچه های تان که به دنیا آورده اید و در شکم تان اند و می خواهید درست شان کنید و جان پدر مادر تان تا هرچه کتاب راجع به تربیت و ازدواج و تربیت کودک در جهان به زبان مادری تان هست نخوانده اید (یا به جای همه ی آن ها در کارگاه «رهایی در «بند» و «بند»ی که نتوان کَند» شرکت نکرده اید ـ حتّی اگر در زندکی پیر شده اید اما هنوز معنای زندگی زن و شویی و والدینی نمی دانید ـ) نه ازدواج کنید نه تولید مثل نمایید نه این گونه ادامه دهید ... باشد؟

حالا در یک پست دیگر شاید تکلیف شمایی را که آب از سر تان گذشته است و در حال غرق دارید عمر هدر می دهید و هیچ نه لذّتی می برید و نه لذّتی می رسانید و نه مراعات فرزندان تان را می کنید را روشن کنم

حدّ اقلّ این است که چند تا مشاوره می رفتید یا بروید! با چند نفر مشورت می کردید و گوش به حرف شان می دادید و کنید و دهید! یا یک کارگاه آموزشی می رفتید! یا ... من چه می دانم، خب اصلاً ازدواج نمی کردید!

این که بهتر بود از این که مدااام آرزوی تان هر شب و هر روز و در هر دم و باز دم تان این باشد که کاش ازدواج نکرده بودید

یا، کاش با این زن ازدواج نکرده بودید و کاش با این مرد ازدواج نکرده بودید و کاش مرده بودید و ازدواج نکرده بودید و کاش می شد به گذشته بر گردید و ازدواج نکنید و اگر با این مرد یا این زن ازدواج نکرده بودید الآن کجا ها که بودید و هی داد بی داد کردن و فریاد کردن و خدای ناکرده دست بلند کردن ها و بی احترامی ها به هم دیگر و والدین و بسته گان یک دیگر و اصلاً هم عین خیال تان نبودن که این بچه های بی چاره دارند نگاه تان می کنند این همه سااال و این همسایه های بد شانس دارند می شنوند تان و خدا دارد ضبط تان می کند و «خود» تان دارید نابود می شوید

هاتف و هاتفه هر دو ناگهان با هم فرمودند: جناب مهدی! چه خشن!؟ آیا مطمئن هستید حال تان خوب است؟ کمکی از ما بر می آید؟ فکر می کنید اگر این پست را ارسال کنید چند نفر می فهمند شما چه نوشتید؟ چند نفر، چند بار آن را می خوانند؟ چند نفر آن را مبنای کار شان می گیرند؟ راستی شما یک کارگاه آموزشی داشتید که در مورد ازدواج و تولید مثل و زندگی عاشقانه و لذیذ و عزّت مِحوَر در آن درس می دادید هنوز دارید؟ ...

نفسی عمیق می کشم و پس از بازدم عمیق ترِ آن خدمت شان عرض می کنم: «رهایی در «بند» و «بند»ی که نتوان کند» را می فرمایید. بله! «آن» را دارم و مستحضرید که شاید اشخاص را بی نیاز از آن همه دستور العمل های بالا کند و حتّی به کار کسانی که در دام ازدواج افتاده اند و از همان لحظات نخست ازدواج شان زجر کشیده اند و می کشند یا اصلاً در زندگی شان از لذّت و عشق خبری نبوده است نیز به شدّت می آید ...

می فرمایند: آیا کسی از «آن» استقبالی کرده است یا فکر می کنید استقبالی می شود و بشود؟

من آیا؟

پنج تا حسّ که دیگر نباید کنترل شان این و آن قدرها هم سخت باشد

 

چشمانَت را نمی توانی ببندی اما آن ها می توانی بپایی که به هرچه و هرجا و هر میزان و هر طور که بخش ناخودآگاه ذهن تو بر مبانی پینه هایی که اجازه داده ای بر اعماق تو بسته شوند، دِلت را بخواهانَد که نگاه کنند، نمی توانی؟ کمی به این موضوع بیندیش. حدّاقل تا فردا

 

دو گوش که بیش تر نداری. داری؟ چرا آن ها را آزاد می گذاری تا در خدمت همان بخشی که در قسمت چشمانَت نوشتم باشند. عقلَت را چرا میدان نمی دهی؟

 

سوراخ های بینی که خُب شاید بندِ پرسینگ اَند ـ و البته خیلی از جاهای دیگر شاید ـ و کاری شان فعلاً  می شود نداشت زیرا حالاها مثل قدیم ها نیست که با بینی گل محمّدی بو می کردند و صلواتی می فرستادند زیرا کسانی آمده اند کاری کرده اند که دیگر به این سادگی ها نمی شود آن ایمان زلال را خصوصاً به نسل خردسال و نوجوان و جوان باز گرداند. راحت شان بگذار. ناخن هایت را هم که به من ربطی ندارند. حتماً برای شخصیّت تو سودمندند و نانی با آنان به کف می آوری که این و آن همه هزینه شان می داری

 

اما دهان. دهان تو شامل لب های تو هستند که به من ظاهرشان مربوط نیست که چه ها به صورت دائم و موقّت سرِشان بُرده و می آورید. «اینجا» من با زبانی که در دهان دارید و کارکردِ لبانِ تان هم کاری ندارم چون در درسی دیگر در آگاهیکده چگونه «زندگی» کنیم؟ برای تان در موردش نوشته ام. من با خوردن و نوشیدن شما درس دارم. چرا نگاه نمی کنید این نانی که می خواهید بخورید آیا پُشتَش آهی نهفته و نگفته نیست؟ چرا نگاه نمی کنید این خورش شما از چیست و ایا مضر نیست؟ بیماری زا نیست؟ چاق نمی کند؟ قند و چربی و فشار نمی افزاید؟ ترتیب اندام تو را در هم نمی ریزد؟ رنگین کمان خوردنی های سر سفره های صبح و ظهر و شب را می پسندید؟ خیلی خوش حال هستید؟ چرا ساعت را نگاه نمی کنید که کِی دارید صبحانه ـ ؟! ـ کِی دارید ـ ناهار؟! ـ و کِی دارید ـ شام!؟! ـ می می خورید؟ چرا حواس تان نیست که با چه سرعتی لقمه ها را نجویده و نیم جویده فرو می برید؟ چرا نگاه نمی کنید لقمه های تان کوچک باشند ـ حتی اگر دهان تان قدری یا خیلی بزرگ است، خُب باشد ـ. آیا پیش از آغاز کاملاً انتظار می کشید تا همه سر میز یا سفره جمع باشند و دست به سفره ببرید؟ آیا برکت برای سلامت و ثروت و امنیت و شادی و رامش و سعادت همه ی سفره نشستگان از خدای تان پیش از هر حرکتی درخواست می کنید و خوش حالی تان از بارش مهربانی و لطف شان بر شما را به «ایشان» اعلام می دارید همگی تان با صدای دلنشین قدری بلندتر از فقط شنیدنِ خودتان؟ چرا آب سر سفره تان می گذارید که نتوانید جلوی خودتان را بگیرید و وی را میان غذا بنوشید؟ و میل که کردید آیا همه می نشینید و به خدا می گویید که بارنده باد دستان بخششگر شما همواره بر ما در تمام زمینه ها ...، ها؟، این را می گویید؟ اگر پاسخ ها آری است که درود بی بدرود بر شما بسیاری اگرنه بکوش هوای تک تک شان را تا به انجام رسیدن خوب نگه داری

 

می ماند لامسه. لامسه یعنی هرجای بدن که پوست دارد! در یک واژه ی برابر، لامسه یعنی پوست شما. و خیلی خلاصه این که چنان که آن را از کرونا دور می دارید آیا از هر ناکردنی نیز به دورش می دارید و آیا جایی که باید، از آن خوب بهره بر می دارید که هم سود شما باشد و هم سود صاحب کار باشد و هم سود مخاطب تان از زن و فرزند و والدین و هرچه ی دیگر در نوازش و بوسه و آغوش و ساختن و پرداختن و پاکسازی و بازی و ... حواست به لامسه باشد. برای مثال آیا چند دهم از یک ثانیه برای سجده سر به خاک می سایی هر بار، اگر اهل نمازی؟ چگونه با دست هایت آنچه موظّف به ساختن آنی می سازی؟ حواس تو هست که تعهّد تو نزد خدا برای تحویل کالای ساخته شده در دستانَت چه هاست، که؟ و حالا نوازش فرزندان و والدین را که خُب نیز بدان و بخش خصوصی تر آن را آیا چند دوره گذرانده ای تا بدانی که مبادا شاید حتّی قسمتی از آن را ندانی و کم بگذاری که نتیجه اش بشود دعواهای شما و آزاری که جورشان را فرزندان تان تا ته عمر می کشند؟ هان ای دلِ عبرت بین؟، هان؟

 

شُدَند شنوایی و بویایی و چشایی (لبان و دهان و زبان و دندان) و بینایی و لامسه. من در یک کارگاه به نام «پادیاو» شما را در جریان حقیقتی بس شگرف قرار می دهم که هرگز جایی نه «آن» شنیده اید و دیده و نیز نه تا تهِ عمرتان خواهید دید و شنید