سرشت خیر

اگر متوجّه شدی خطا کرده ای سریع بایست. تکان نخور. احساس کن لبِ پرت گاه هستی و با نخستین حرکتِ بدونِ دقّت پرتاب خواهی گشت. دست از لج بازی بردار. آرام بگیر. کاغذی دم دست بگذار و دلایل خطا را بررسی کن. قطعاً باید به این نقطه و نکته برسی که مقصّر آن خودت هستی، وگرنه یعنی بررسی ات راه خطا می پیماید. اکنون هم چنان آرام بمان و از «خود»ت بپرس خدا چه راهی را برای تو می پسندند. راه خدا راهی است که آرامش تو و مرتبطین با تصمیم های تو را تضمین و تأمین می نماید. «آن» را بیاب و دستان ات را در «دستانِ» خدا بگذار و  آرام آرام از لبِ پرت گاهِ خطا (لج بازی و حسّ بدِ انتقام و غرور ...) هم راه با «ایشان» کنار بیا. حالا یک نفس عمیق بکش و تیغ بر گردن شیطان بگذار و او را با پشتیبانی رحمان تهدید و تحدید بنما و دیگر هر جا احساس کردی خشم و نگاهِ ناراحتِ خداست نزدیک نشو