می شد و باید «آن» می شد لیک غرور و تکبّر و نخوت نگذاشت و عدم توجّه به آیت آیت «آن» «کتاب» «راه»«نما»ی جهان 2

او اگر می گفت ... هیچ کس حقّ ندارد پول هایی که خدا فرموده اند به کسانِ مشخّص بدهید را به کسی بدهد تا آن ها آن پول ها را به آن کسانی که خدا گفته اند برای او بدهند ـ !! ـ آن گاه آن قدر پول های خدا زیاد می شد که جهان بی نیاز می زیست از همین مقدار پول های خدای ما جاهلان و بی معرفتان نسبت به شخص شخیص «ایشان» که مپرس

 

هاتف مرا خشم گین خطاب نمود: ای آن که تو برای بیننده گان و شنونده گان و خواننده گان مطالب و جستجو گران حقایق «راه» «نما»! چرا پست پیشین را نیمه رها رهانیدی؟ ندیدی که مردمان «راه» را گم شان کردانده اند و «خود» ها شان محروم از آگاهی در بند های فریب فریب کار ها و زیر بار ستمی غیر قابل توانِ حمل تحتِ فشار هستند و فرصت ندارند مفاهیم والای پست تو را دقیق بکاوند و قدری «بایستند» و «فکر» بکنند و «عقل» شان از دفینه یِ پینه یِ حوادث بسته بیرون بکشند و تعقّلی بکنند و بیدار شوند و بر خیزند و تکانی به خود بدهند و لایه های عفونت باتلاق از تن و جان بکنند و دست یاری به سوی خدا دراز کردن بیاموزند و توکل یاد بگیرند و با توکل بر «ایشان» تغییر بیاغازند؟

هاتفه نیز به تأیید بر آمدند که جنابِ دوستِ صمیمی ما! از شما بعید بود که این پستِ تکمله را ـ همین پستی که دارید می خوانید منظور ایشان بود ـ ننویسید. مطمئن شدیم هر دوانه مان که کسانی که پست پیشین را بخوانند بسیاری از پرسش ها شان را پاسخ می گیرند و آن ستم گران که در لباس حکومت و ثروت مندانی که چه خوووب نمایاندید شان و خیریه چیان نیز شاید برخی شان به خود آمدندی و تحوّلی دست دادی به ایشان اگر لیاقت شان نزد خدا باقی بوده استی وگرنه که در همان حال خراب و خُرد و خوار الهی شان خواهندی مرد در دوزخی که در این پست نمایان شان کردید

و انگار ارسال این پست تکمله شاد شان کرده باشد مرا مورد تفقّد خویش قرار دادند و شاد بدرقه شان کردم. و، الحمد لله ربّ العالمین

 

اگر او از آغاز از خدا فقط می گفت و حقیقت خدا و حقیقت و دین خدا را برای ملت نمی نهفت اکنون بهشت در دنیا به تصویر آمده بود و نمودی زیبا از «رُخ» قابل رؤیت خدا در نهایتِ زیبایی و «قامتی» «رعنا» مشهود گشته بود. فقر را معنا نمی شد در عمل یافت و دروغ و ریا و نفاق و دزدی و زور گیری و خفت گَری و کیف و گردن بند قاپی به قیمت جان نوامیس مردم و اختلاس غیر قابل شمارش و غیر قابل تصوّر در طول تاریخ بشر از اموال دیگران و ستم کاری و پشتیبانی مسلّحانه از ستم در مقابل همان ها که آورانِ ایشان، صورت نمی گرفت و دشمن ُ... می خورد جرأت کند دست از پا خطا کند!! مردم با نگاه ها شان وی را به قعر آتش خشم شان می سوزانیدند و نیاز به تفنگی نبود، بمبی نبود، جنگی نبود، حتی مرز ها باز می بود بی هیچ احساس خطری زیرا خدا این جای جهان را می پاییدند خود شان با فرشته ها

 

امّآ باور این برای کافر ها و مشرک ها محال است زیرا، آن ها خود خدای خود شان (فراعنه اند) و دیگرانی، خدای شان مقام آن ها ست و دیگرانی، خدای شان دزدی هایی که در خفا و عیان با پشتیبان می کنند و دیگرانی، دست بوسی ها خدای آن ها و دیگرانی، بله قربان ها خدای ایشان و دیگرانی، لذّت شان از شکنجه ها خدای ایشان و دیگرانی، ادّعاهاشان خدای شان و دیگرانی، اسلحه های بر کمر ها شان چه باتوم چه تفنگ چه گاز چشم به گریه نشان و ...

 

اگر او می گفت هیچ کس را حقّ با او نیست اگر با تصاحب تعدادی بیش از یک خانه زیست، بیش از یک اتومبیل، بیش از یک ویلا، بیش از یک اندازه عادی از طلا ...

 

و به هر کس خانه نداشت یک خانه در حدّ کفایت او می داد ...، اکنون غلط می کردند انسان های سالم نو جوان و جوان و میان سال و مسن، دلالان دغل و غیر دغل مسکن و زمین و ویلا و خانه و آپارتمان با قیمت های احمقانه گران به پشتیبانی دولت و حکومت چون قارچ در بنگاه های مسکن و زمین و ویلا و آپارتمان و ... و ... و ... حیات بگذرانند و پارک بان ـ !! ـ بشوند به جای کار های بنیادین و کشور بالا ببر و ارزِ بیگانه به قیمت پهن گاو و خر پایین بیار و دیگر جوانان معتاد و گل کَش و مست و عرق خور و زن و دختر باره و دختران همه کاره و العیاذ بالله که شوهران بی خبران و با خبران و ...

 

اگر او می گفت شما بنده گان خدا هستید نه بنده گانِ من و ما و دست اش را عقب می کشید یا تو دهنی به صورت و دهان و لبان آن جاهلان که دست بوسان می زد و عکّاسان را به نهیب می کشید که ای احمقان! چه ضرورتی است که عکس مرا این همه تعداد هر بار می گیرید و می گسترید و اسراف می کنید و خدا را دشمن ما و خودتان می کنید و ...

 

اگر او می گفت کسی که بدزدد ـ حتّی پوش کشمشی را ـ، خدا انگشتان اش را از او در ازای خطا می ستانَد ...

 

اگر او می گفت کسی که اختلاس بکند ـ حتّی پوش کشمشی را ـ، خدا جان اش را خواهد طلبید ...

 

اگر می گفت کسی کسی را چو بیازُرد بایستی خود را به مذلّت (خواری) زیر پای او می بُرد ...

 

و هرکه به نوامیسِ مُجاز برای ازدواج، بی جواز ازدواج می نگریست چشمان اش باید سال ها در آرزوی دیدن نور آفتاب در تبعیدی تاریک می گریست ...

 

و می گفت اگر که کسی مسئول شد، جان اش ضمانِ بهترین رفتار و کردار و گفتار او در آن پست است و در غیر این صورت بایستی عمرش را در ظلمتِ منزلی سپری بکند در بَست ...

 

اگر حرمت ها می گفت کسی چنانچه شکست هرگز نخواهد رَست ...، آیا این رذایلِ بی شمارِ بی انتها حالا می رُست!!؟

 

چه کسی می گوید مُحال وجود ندارد؟، دارد! مُحال بود این همه رذایل یکجا در اینجا می رُست اگر او می گفت:

 

من برای شرح کتاب خدا برای شمای ام. نه از خویش گویمی نه کسی از خویش گوید و هیچ کس هیچ راهی جز «راه» خدای در این دیار نپوید ...

 

و می گفت: همه تا وقتی شرح کتاب حضرتِ حقّ در یکایک ما و زندگانی یکایکِ ما اجرا شود چون خانواده کنار هم ایم و شریک شادی و شور و نشاط و شوق و شرافت و عزت و موفّقیّت و ثروت هم ...

 

... گفتند: این میزان ماست که به دریا می زنی که دریا با آن دوغ نمی شود گفت: می دانم ماهی ها نمی دانند اما اگر بشود چه شود!!

 

حالا برای شما (یعنی حکومت و دارا هایی که فکر می کنند در این جهان فانی در عین ثروت و مستی آن و مستی جاه و مقام و قدرتِ این جهانی و سکس و عریانی می مانند و برایِ ستم کاران و پشتیبانان ایشان) قدری از سخنان خدای مهربان را که در پست پیش چنان گفتم چنین از «آخرین چشمه»«شان» می آورم تا اگر لیاقتی در کسی هست و خدای را خواهان است و شایسته ی ایمان آوردن و تسلیم خدا شدن است، دست به کار بشود تا هنوز وقت هست، بسم الله مجراها و مرساها:

الَّذِی یُؤْتِی مَالَهُ یَتَزَکَّىٰ [٩٢:١٨] همان که مال خود را مى‌دهد تا پاک شود

تا این جا اگر کسی بخواهد پاک شود باید پول بدهد. مجانی کسی را خدا پاک نمی کند. پس حواس شما که دارا هستید باشد که فقط «دارا» ها به بهشت راه خواهند یافت نه هر پول داری که از هر راهی که دل اش خواسته است و هر کاری که دلش خواسته است پول در آورده است. حواس تان باشد

به این آیه ها هم دقّت کنید اگر پول دار هستید و نه البتّه «دارا» ...:

إِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ مَن کَانَ مُخْتَالًا فَخُورًا [٤:٣٦]

خداوند کسى را که مُختل کننده {ی زندگی آدمیان و خصوصاً هم وطنان و بالاخصّ خدا دوستان} و فخر فروش باشد دوست ندارد:

الَّذِینَ یَبْخَلُونَ وَیَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبُخْلِ وَیَکْتُمُونَ مَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِن فَضْلِهِ ۗ وَأَعْتَدْنَا لِلْکَافِرِینَ عَذَابًا مُّهِینًا [٤:٣٧]

{مُختل کننده گان و فخر فروشان} همان کسانى اند که بخل مى‌ورزند {دارند نمی دهند کمک نمی کنند دست نمی گیرند کوتاه از بالاترین مبلغ ممکن برای دریافتی در مقابل اجاره ی داشته هاشان نمی آیند و خود را با بازار حکومت و ستم های او هم سان می گیرند و معیار شان ستم ستم گران است و ...} و مردم را به بخل وا مى‌دارند {کاری می کنند که دیگران هم مثل آن ها رفتار کنند یا برای شندرغاز وجه دلّالی که بیش تر گیر شان بیاید شخص پول دار را علیه آن که ندارد یا کم تر دارد می شورانند تا پول دار از او بگیرد و به دیگری بدهد و آن ها به نوایی فانی برسند ـ مزدِ دلّالیِ بنگاهیان اتومبیل و مسکن و غیرهم ... و ... ـ،} در حالی که آنچه را خدا از فضل خویش به آنها ارزانى داشته پنهان مى‌دارند {و خود را با نیاز مندان نزد آنان برای بالا بردن قیمت داشته های شان برابر نشان می دهند و ناله سر می دهند که ما هم مثل شما ندار هستیم و محتاج هستیم و نیاز مند هستیم و ... که لقمه را از دهان ایشان در آورده و در دهان دیگری ای بگذارند که پول بیش تری به ایشان عرضه می کند ـ خواه آن دیگری نیز بر اساس استیصال یا بر مبنای داشتن بسیارِ پول و ثروت باد آورده و ناگهانی و ... ـ} و براى کافران عذابى خفت بار آماده کرده‌ایم

وَالَّذِینَ یُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ رِئَاءَ النَّاسِ وَلَا یُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَلَا بِالْیَوْمِ الْآخِرِ ۗ وَمَن یَکُنِ الشَّیْطَانُ لَهُ قَرِینًا فَسَاءَ قَرِینًا [٤:٣٨]

و کسانى که اموال خود را براى نشان دادن {نمایش خَیّر بودن و نیکوکار دیده شدن و بخشنده شمرده شدن و جلوی آن ها بلند شدن بی عزّت نفس ها و حاجی آقا حاجی آقا، آقای دکتر، آقای دکتر، جناب مهندس، جناب مهندس، حضرتِ آقا، حضرتِ آقا ... به آن جای آن ها بستن و ایشان نیز مثلاً خیلی افتاده تشریف دارند خود را کمی به جلو خم کردن و سر تکان دادن و نفرمایید نفرمایید گفتن و در صف اول مقابل دوربین ها نشستن و سر به زیر انداختن که یعنی من اصلاً دوربینی نمی بینم گوئیا و ... و فرار از دادن مالیات و بیمه و عوارض و پیدا کردن دوستانی در جاهایی که به کار آن ها بیایند و ...} به مردم انفاق مى‌کنند و به خدا و قیامت اعتقاد ندارند [هم نشینان شیطان اند] و کسى که شیطان نزدیک {هم دمِ صمیمیِ} وى باشد {ببین دیگر چنین شخصی چه} بد همدمى است

وَمَاذَا عَلَیْهِمْ لَوْ آمَنُوا بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ وَأَنفَقُوا مِمَّا رَزَقَهُمُ اللَّهُ ۚ وَکَانَ اللَّهُ بِهِمْ عَلِیمًا [٤:٣٩]

و اگر به خدا و روز واپسین ایمان مى‌آوردند و از آنچه خدا روزیشان کرده انفاق مى‌کردند چه زیانى برایشان داشت!!؟ و خداوند به ایشان بسیار آگاه است

إِنَّ اللَّهَ لَا یَظْلِمُ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ ۖ وَإِن تَکُ حَسَنَةً یُضَاعِفْهَا وَیُؤْتِ مِن لَّدُنْهُ أَجْرًا عَظِیمًا [٤:٤٠]

خدا به اندازه‌ى سنگینى ذره‌اى ستم نکند، و اگر کار نیکى باشد دو چندانش کند و از نزد خود پاداش بزرگى دهد

إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا یُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ لِیَصُدُّوا عَن سَبِیلِ اللَّهِ ۚ فَسَیُنفِقُونَهَا ثُمَّ تَکُونُ عَلَیْهِمْ حَسْرَةً ثُمَّ یُغْلَبُونَ ۗ وَالَّذِینَ کَفَرُوا إِلَىٰ جَهَنَّمَ یُحْشَرُونَ [٨:٣٦]

همانا کافران اموال خود را صرف مى‌کنند تا مردم را از راه خدا باز دارند و باز هم [در آینده‌] خرج خواهند کرد و عاقبت، حسرتى براى آنان خواهد گشت و سر انجام مغلوب مى‌شوند. و کسانى که کافر شدند به سوى جهنم گردآورى خواهند شد

لِیَمِیزَ اللَّهُ الْخَبِیثَ مِنَ الطَّیِّبِ وَیَجْعَلَ الْخَبِیثَ بَعْضَهُ عَلَىٰ بَعْضٍ فَیَرْکُمَهُ جَمِیعًا فَیَجْعَلَهُ فِی جَهَنَّمَ ۚ أُولَٰئِکَ هُمُ الْخَاسِرُونَ [٨:٣٧]

تا خداوند ناپاک را از پاک جدا سازد، و ناپاک‌ها را روى هم گذارد و همه را انباشته کند و یکجا در دوزخ افکند. اینانند که زیانکارانند

قُلْ أَنفِقُوا طَوْعًا أَوْ کَرْهًا لَّن یُتَقَبَّلَ مِنکُمْ ۖ إِنَّکُمْ کُنتُمْ قَوْمًا فَاسِقِینَ [٩:٥٣]

بگو: [اگر] انفاق کنید به رغبت یا اکراه، هرگز از شما پذیرفته نمى‌شود همانا شما قومى نافرمان هستید

إِنَّ رَبَّکَ یَعْلَمُ أَنَّکَ تَقُومُ أَدْنَىٰ مِن ثُلُثَیِ اللَّیْلِ وَنِصْفَهُ وَثُلُثَهُ وَطَائِفَةٌ مِّنَ الَّذِینَ مَعَکَ ۚ وَاللَّهُ یُقَدِّرُ اللَّیْلَ وَالنَّهَارَ ۚ عَلِمَ أَن لَّن تُحْصُوهُ فَتَابَ عَلَیْکُمْ ۖ فَاقْرَءُوا مَا تَیَسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ ۚ عَلِمَ أَن سَیَکُونُ مِنکُم مَّرْضَىٰ ۙ وَآخَرُونَ یَضْرِبُونَ فِی الْأَرْضِ یَبْتَغُونَ مِن فَضْلِ اللَّهِ ۙ وَآخَرُونَ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ ۖ فَاقْرَءُوا مَا تَیَسَّرَ مِنْهُ ۚ وَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّکَاةَ وَأَقْرِضُوا اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا ۚ وَمَا تُقَدِّمُوا لِأَنفُسِکُم مِّنْ خَیْرٍ تَجِدُوهُ عِندَ اللَّهِ هُوَ خَیْرًا وَأَعْظَمَ أَجْرًا ۚ وَاسْتَغْفِرُوا اللَّهَ ۖ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ [٧٣:٢٠]

قطعا پروردگارت مى‌داند که تو نزدیک به دو ثلث از شب و گاه نصف آن یا ثلث آن را [به نماز] بر مى‌خیزى و گروهى از آنان که با تو هستند نیز [چنین مى‌کنند]، و خداست که اندازه‌ى شب و روز را تقدیر مى‌کند. مى‌داند که شما هرگز نمى‌توانید حساب آن را داشته باشد پس به شما روی کرد پس هر اندازه برای شما آسان است از قرآن {شُدَنی = کتابی که باید آیاتِ آن بشوید} بشَوید {مثل مفاهیم آن} {خدا دانستند که برخی تان بیمار می شوید و برخی دیگر به سفر می روید تا خود را از فضل خدا برخوردار کنید و برخی دیگر تان در راهِ {اعتلایِ نام} خدا در گیر و دارِ جدال هستید پس کافی است آن میزان که برای تان آسان است {با آیات اش} هم سان شوید و نماز را پایه بگیرید و پاکیزه ساز {دارایی های تان را } بدهید و وام به خدا اختصاص دهید که هر چه نیکویی برای «خود» تان پیش دارید می فرستید نزد الله خواهید یافت و آن برای شما بسی نیک تر و سود دار تر است

 

الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ وَالْمَلَائِکَةِ وَالْکِتَابِ وَالنَّبِیِّینَ وَآتَى الْمَالَ عَلَىٰ حُبِّهِ ذَوِی الْقُرْبَىٰ وَالْیَتَامَىٰ وَالْمَسَاکِینَ وَابْنَ السَّبِیلِ وَالسَّائِلِینَ وَفِی الرِّقَابِ وَأَقَامَ الصَّلَاةَ وَآتَى الزَّکَاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُوا ۖ وَالصَّابِرِینَ فِی الْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ وَحِینَ الْبَأْسِ ۗ أُولَٰئِکَ الَّذِینَ صَدَقُوا ۖ وَأُولَٰئِکَ هُمُ الْمُتَّقُونَ [٢:١٧٧]

نیکى کسی است که به خدا و روز واپسین و فرشتگان و کتاب [هاى آسمانى‌] و پیامبران ایمان آورد، و مال [خود] را با آن که دوستش دارد به خویشاوندان و یتیمان و درماندگان و در به دَران و راه گَرد ها و خواهنده گان و زندانیان بدهد و نماز را پایه بگیرد و زکات (پاکیزه ساز) بدهد و قول اش قول باشد وقتی قول می دهد و در شدت و سختی ها صبوری کند و هنگامی اگر جنگ باشد، این ها آن هایی هستند که راست گفته اند و آن ها همان ها «خود»«پا» ها هستند

 

وَاعْلَمُوا أَنَّمَا غَنِمْتُم مِّن شَیْءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِی الْقُرْبَىٰ وَالْیَتَامَىٰ وَالْمَسَاکِینِ وَابْنِ السَّبِیلِ إِن کُنتُمْ آمَنتُم بِاللَّهِ ...  [٨:٤١]

و بدانید هر گونه غنیمتى به دست آوردید، یک پنجم آن براى خدا و پیامبر و خویشاوندان و یتیمان و تنگدستان و در راه ماندگان است، اگر به خدا ایمان آوردید ...

 

الَّذِینَ یُنفِقُونَ أَمْوَالَهُم بِاللَّیْلِ وَالنَّهَارِ سِرًّا وَعَلَانِیَةً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ [٢:٢٧٤]

کسانى که مالشان را شب و روز، [و] نهان و آشکار، انفاق مى‌کنند پاداش آنها نزد پروردگارشان است و نه بیمى بر آنهاست و نه محزون شوند

 

وَمَا لَکُمْ أَلَّا تُنفِقُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَلِلَّهِ مِیرَاثُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ...؟ [٥٧:١٠]

و شما را چه شده است که در راه خدا انفاق نمى‌کنید و حال آن که میراث آسمان‌ها و زمین به خدا تعلق دارد؟

 

یَسْأَلُونَکَ مَاذَا یُنفِقُونَ ۖ قُلْ مَا أَنفَقْتُم مِّنْ خَیْرٍ فَلِلْوَالِدَیْنِ وَالْأَقْرَبِینَ وَالْیَتَامَىٰ وَالْمَسَاکِینِ وَابْنِ السَّبِیلِ ۗ وَمَا تَفْعَلُوا مِنْ خَیْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِیمٌ [٢:٢١٥]

از تو مى‌پرسند چه انفاق کنند؟ بگو: هر مالى که مى‌بخشید [بهتر است‌] به پدر و مادر و خویشان و یتیمان و تنگدستان و به راه مانده انفاق کنید، و هر کار خیرى کنید بى‌شک خدا به آن آگاه است

 

مَّثَلُ الَّذِینَ یُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ کَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنبَتَتْ سَبْعَ سَنَابِلَ فِی کُلِّ سُنبُلَةٍ مِّائَةُ حَبَّةٍ ۗ وَاللَّهُ یُضَاعِفُ لِمَن یَشَاءُ ۗ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِیمٌ [٢:٢٦١]

داستان کسانى که مالشان را در راه خدا مى‌بخشند چون داستان دانه‌اى است که هفت خوشه برویاند که در هر خوشه‌اى صد دانه [باشد]، و خدا براى هر کس بخواهد [پاداشى‌] چند برابر مى‌دهد و خدا وسعت بخش داناست

 

الَّذِینَ یُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ ثُمَّ لَا یُتْبِعُونَ مَا أَنفَقُوا مَنًّا وَلَا أَذًى ۙ لَّهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ [٢:٢٦٢]

کسانى که مالشان را در راه خدا مى‌بخشند و به دنبال بخشش خود منّت و آزارى نمى‌آورند، اجرشان نزد پروردگارشان [محفوظ] است و نه بیمى بر آنهاست و نه اندوهگین شوند

 

ذَٰلِکَ الْکِتَابُ لَا رَیْبَ ۛ فِیهِ ۛ هُدًى لِّلْمُتَّقِینَ [٢:٢]

آن کتاب [بلند مرتبه‌] هیچ تردیدى در آن نیست، راهنماى پرهیزگاران است

الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَیُقِیمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ [٢:٣]

آنان که به غیب ایمان مى‌آورند و نماز را برپا مى‌دارند و از آنچه روزیشان کرده‌ایم، انفاق مى‌کنند

 

لَّیْسَ عَلَیْکَ هُدَاهُمْ وَلَٰکِنَّ اللَّهَ یَهْدِی مَن یَشَاءُ ۗ وَمَا تُنفِقُوا مِنْ خَیْرٍ فَلِأَنفُسِکُمْ ۚ وَمَا تُنفِقُونَ إِلَّا ابْتِغَاءَ وَجْهِ اللَّهِ ۚ وَمَا تُنفِقُوا مِنْ خَیْرٍ یُوَفَّ إِلَیْکُمْ وَأَنتُمْ لَا تُظْلَمُونَ [٢:٢٧٢]

هدایت آنان [به طور اجبار] بر عهده‌ى تو نیست، بلکه خدا هر که را بخواهد هدایت مى‌کند. و هر مالى که انفاق کنید به سود خود شماست، و جز براى طلب رضاى خدا انفاق نکنید. و هر مالى که انفاق کنید [پاداش آن‌] به تمامى به شما داده خواهد شد و بر شما ستمى نخواهد رفت

 

لِلْفُقَرَاءِ الَّذِینَ أُحْصِرُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ لَا یَسْتَطِیعُونَ ضَرْبًا فِی الْأَرْضِ یَحْسَبُهُمُ الْجَاهِلُ أَغْنِیَاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُم بِسِیمَاهُمْ لَا یَسْأَلُونَ النَّاسَ إِلْحَافًا ۗ وَمَا تُنفِقُوا مِنْ خَیْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِیمٌ [٢:٢٧٣]

[این صدقات‌] از آن تهیدستانى است که در راه خدا از کار مانده‌اند و نمى‌توانند در زمین [براى معاش‌] سفر کنند و به خاطر مناعتى که دارند، ناآگاه آنها را توانگر مى‌پندارد. آنان را به سیمایشان مى‌شناسى. از مردم به اصرار چیزى نمى‌خواهند. و هر مالى به خیر بدهید پس خدا به آن دانا هستند

 

مَّن ذَا الَّذِی یُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا فَیُضَاعِفَهُ لَهُ وَلَهُ أَجْرٌ کَرِیمٌ [٥٧:١١]

کیست آن کس که به خدا وام دهد تا آن را براى وى دو چندان کند و او را [در آخرت‌] پاداشى کریمانه باشد

 

لَن تَنَالُوا الْبِرَّ حَتَّىٰ تُنفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ ۚ وَمَا تُنفِقُوا مِن شَیْءٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِیمٌ [٣:٩٢]

هرگز به نیکى دست نیابید مگر این که از آنچه دوست دارید انفاق کنید، و هر چه انفاق کنید، قطعا خدا از آن آگاه است

 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیمِ

وَیْلٌ لِّکُلِّ هُمَزَةٍ لُّمَزَةٍ [١٠٤:١] واى بر هر بدگوى کننده‌ى عیبجوى

الَّذِی جَمَعَ مَالًا وَعَدَّدَهُ [١٠٤:٢] آنکه مالى فراهم کرد و بر شمرد

یَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ [١٠٤:٣] مى‌پندارد که مالش او را جاوید کند

کَلَّا ۖ لَیُنبَذَنَّ فِی الْحُطَمَةِ [١٠٤:٤] چنین نیست [که مى‌پندارد]، حتما در آتشى شکننده افکنده شود

وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْحُطَمَةُ [١٠٤:٥] و تو چه مى‌دانى آتش شکننده چیست

نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ [١٠٤:٦] آتش برافروخته الهى است

الَّتِی تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ [١٠٤:٧] آتشى که بر دل‌ها افتد و زبانه کشد

إِنَّهَا عَلَیْهِم مُّؤْصَدَةٌ [١٠٤:٨] این آتش بر آنها سرپوش است [و راه گریز ندارد]

فِی عَمَدٍ مُّمَدَّدَةٍ [١٠٤:٩] در ستون‌هایى است کشیده شده

 

إِلَّا الْمُصَلِّینَ [٧٠:٢٢] غیر از نمازگزاران

الَّذِینَ هُمْ عَلَىٰ صَلَاتِهِمْ دَائِمُونَ [٧٠:٢٣] همان کسانى که بر نمازشان پایدارند

وَالَّذِینَ فِی أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ مَّعْلُومٌ [٧٠:٢٤] و همانان که در اموالشان حقى معین است

لِّلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ [٧٠:٢٥] براى سائل و محروم

وَالَّذِینَ یُصَدِّقُونَ بِیَوْمِ الدِّینِ [٧٠:٢٦] و کسانى که روز جزا را باور دارند

وَالَّذِینَ هُم مِّنْ عَذَابِ رَبِّهِم مُّشْفِقُونَ [٧٠:٢٧] و آنان که از عذاب پروردگارشان بیمناکند