بدون عنوان!

کودکان را دیده اید؟ نگاه کرده اید؟ خصوصاً وقتی که راه رفتن می آموخته اند. مدام دست شان را بلند می کردند تا بزرگ تری که هم راه آن ها بود دست شان را بگیرد مبادا زمین بیفتند و اگر هم دست شان را رها می کردند ولی حواس شان به بلند ماندن دست شان برای گرفته شدن بود

بزرگ تر شان را را هم حتماً یادتان می آید که چه ذوقی با چه شوقی می کرد که کودک داشت راه رفتن روی پای خود را می آموخت و به زودی خودش به کودکان دیگر برای راه افتادن کمک می داد

سپس یاد گرفتم اگر من نیز دستان ام را مُدام بالا نگه می داشتم (حالت درخواست = دعا) خدا آیا مگر می گذاشتند بیفتم!؟ و حالا مدام دوست دارم دستان ام حتّی کاش می شد اصلاً مدام بالا می ماندند که حتّی یک بار هم زمین نخورم

حالا دعا (دستانِ رو به «بالا» و به سمتِ خدا) را خیلی دوست دارم. و دستان ام را بدون خجالت از جمع حتّی تا دل ام برای خدا تنگ شود بالا می گیرم که یعنی: خدایا! جز «شما» کسی نیست دست مرا بگیرد. دلم به «شما» خوش است و سپاس گزار تان هستم برای همه ی یاری ها

گاهی هم که خطا بکنم فوراً تا یادم بیاید که خدا دارند مرا می پایند دستان ام را به نشانه ی تسلیم بالا می گیرم و سرم را پایین رو به خاک و زمین می اندازم که یعنی: شرمنده ام خدایا